Biogram
Stanisław Dunikowski urodził się 24 kwietnia 1925 roku w Szymaniszkach woj. łódzkie. Syn Tadeusza i Kamili Dunikowskiej z Kowalskich. Ojciec był przed wojną leśniczym w nadleśnictwach: Jedlnia, Pawłowice, Łagów. Uczył się jako ekstern w Szkole dla Leśniczych w Bolechowie. Egzamin końcowy zdał w 1924 roku w Radomiu. Od 1926 do 1944 roku, do czasu wysiedlenia przez Niemców, był leśniczym Leśnictwa Orłowiny. Po wojnie pracował w biurze Nadleśnictwie Radom, następnie w DLP Radom, a od 1947 roku ponownie jako leśniczy w Nadleśnictwie Wodzisław. W roku 1952 został przyjęty do Kieleckiego Rejonu Lasów Państwowych w Radomiu na stanowisko inspektora. Następnie przeniesiono go do Kieleckiego Rejonu Przemysłu Leśnego, gdzie pracował w planowaniu. A w roku 1961 przeszedł na emeryturę.
Stanisław spędził dzieciństwo w leśniczówce Orłowiny. Przed wojną skończył dwie klasy gimnazjum w Radomiu. W roku 1946 zdał maturę i został przyjęty na Wydział Leśny SGGW w Warszawie. W 1951 roku ukończył studia. Pracę w Instytucie Badawczym Leśnictwa rozpoczął w 1949 roku w Zakładzie Bioekologii Leśnej (później Ekologii i Ochrony Środowiska). W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk leśnych. W 1964 roku został powołany na stanowisko docenta. W latach 1976–1979 i 1986–1990 był kierownikiem Zakładu Ekologii i Ochrony Środowiska.
Jego zainteresowania naukowe dotyczyły ekologii lasu, a szczególnie meteorologii leśnej, ochrony przyrody i ochrony środowiska. Prowadził badania meteorologiczne w parkach narodowych oraz na terenach leśnych zagrożonych pożarami i emisjami przemysłowymi. Był współorganizatorem leśnej służby prognostycznej w ochronie przeciwpożarowej lasu, współautorem i koordynatorem systemu monitoringu leśnego.
Jego dorobek naukowy stanowi około 70 pozycji w tym: „Badania nad kształtowaniem się stosunków termicznych niektórych zespołach leśnych Białowieskiego Parku Narodowego” (1965). „Der Anteil Forstmeteorologischen Versuchsarbeiten an der Waldbrandvorbeugung” (1967), „Wpływ trzebieży na układ elementów meteorologicznych w drzewostanach sosnowym i świerkowym”(1970), „Protection des forets contre agressions biotiques et abiotiques” (1990).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego”, złotą odznaką „Zasłużony dla Ochrony Środowiska” oraz francuskim odznaczeniem Ordere du Merite Agricole.
